zaterdag 15 juni 2019, León – Villar de Mazarife
via Chozas de Abajo
25 km – totaal 496 km

Naar mijn weten dit jaar voor de eerste maal in één keer goed León uit gelopen. Als je het weet is het niet moeilijk.
’s-Ochtends altijd fris. Dit keer had ik mijn handschoenen te voorschijn gehaald en dus maar proberen of het werkt met handschoenen lopen.
Ca 07.30 uur ontbijt, maar ik was al eerder. Edwin, een Canadees, vertrok vandaag terug naar Parijs, waar hij studeert. Hij had een paar weken gewandeld en moest terug. Hij bood een Epinal zakmesje aan. Op het vliegveld zouden ze het toch maar weigeren (hij had alleen handbagage) en hier had iemand er wellicht nog wat aan. Heb het graag aangenomen.
Ook waren er op de kamer nog een tweetal Brazilianen Ana en Zize. Zij hadden besloten om langs de weg naar Villadangos del Páramo te gaan en niet via Villar de Mazarife. Ik zou ze later nog wel een paar keer tegenkomen. Alex, een Italiaan die in Hamburg woonde, had een aantal dagen met hen mee gelopen. Vandaag bleef hij één dag extra in León. Sinds de Pyreneeën had hij al last van zijn knie en wilde nu enige rust voor herstel. Of dat in één dag lukt??
Ook was er gisteravond laat nog Han bijgekomen. Een Koreaanse die alleen onderweg was en wel zag waar ze uitkwam. Ongebruikelijk, een alleen lopende Koreaanse. Zij had echter wel een periode in de Verenigde Staten gewoond, dus wellicht wat minder streng in de leer.

Om een uur of 9 was ik al in Virgen del Camino. In eerste instantie met behulp van een plattegrondje, dus niet via de pijlen, ben ik de stad uitgelopen en grote verrassing, het ging in één keer goed. Eerst maar in de zon op een terras langs de weg gepauzeerd. De aantallen pelgrims onderweg waren goed te tellen.
Het eerste stuk na de splitsing bij la Virgen del Camino naar Fresno/ Oncina was in mijn herinnering weer omgelegd. Nieuwe autoweg, rotondes, carretera. Het vroegere pad, nu alternatief, kon ik niet zo goed vinden. Na Oncina de la Valdoncina kwam ik weer in de mij vertrouwde omgeving terecht. Zeer plezierig landschap. Verspreide bomen en struiken groei, grasland ertussen, weids gezicht. Hier en daar een poeltje met kikkers en wat zwevende roofvogels. Niet veel mede lopers en/ of fietsers. Auto’s al helemaal niet, soms één van de politie of het landschapsbeheer.
Vrij vroeg in Chozas de Abajo en navenant ook in Villar de Mazarife. In dat dorp gebeurt overigens ook niet al te veel, ofschoon: 3 herbergen met allemaal plenty plaatsen, 2 supermarkten (open vanaf 17.00 uur), één bar, één kerk.
Waar de pelgrims zijn, ik weet het niet, want ik vind het nog steeds erg rustig. Het was wel een goed moment om weer eens wat uitgebreider mijn kleren te wassen.
In de herberg een gemeenschappelijke maaltijd van salade/ soep/ paella/ toetje. Op zich wel gezellig en geanimeerd . Ben er niet écht dol op, maar goed. Verder in het dorp zal het zeker niet beter zijn.
Morgen Astorga. Hopelijk wat drukker.

 

zondag 16 juni 2019, Villar de Mazarife - Astorga
via Villavante – Hospital de Órbigo – Santibáñez de Valdeiglesias
36 km – totaal 532 km

Na ontbijt bij San António de Padua om iets vóór half acht op pad. Het was zonnig, nog ietsje fris, maar uitstekend te lopen. Vlakke weg, weidse omgeving. Eerste pauze in Villavante. Men was bezig om de resten van het dorpsfeest van de vorige avond weg te blazen en op te ruimen. Heel veel herrie en stof, maar de koffie smaakte er niet minder om.
Vervolgens richting Hospital de Órbigo. De brug lag er nog en de pelgrims hingen nog aan de muur bij de albergue parroquial. Vervolgens door richting Santibáñez de Valdeiglesias waar ik wilde pauzeren en eten. Onderweg merkte ik al dat ik dat niet ging halen. Ik moest ontzettend naar het toilet. Eerst maar een kleine sanitaire stop met een frisdrankje in Villares de Órbigo. Daarna nog een half uurtje naar Santibáñez. Het liep wel veel ontlastender. Aldaar een uitgebreide pauze bij de albergue Camino Francés.

Bij het verlaten van Hospital de Órbigo had ik een groep gezien die gelost werd uit een bus om vervolgens een stukje te gaan lopen. Toen ik halfweg mijn bocadillo was, kwam die groep druppelsgewijs binnen. Een groep van UK en USA deelnemers van onbestemde leeftijd met enkele Spaanstalige begeleidsters. Volgens mij was de tocht naar Santiago te kort om de overtollige vetrollen kwijt te raken (el día de la gente fea).
Vervolgens naar Astorga. Het laatste stukje na de spoorovergang omhoog het plaatsje in, is altijd vrij pittig. In Astorga was niet veel te doen. Eerst maar wat terrasbezoek op het plaza mayor. Zize kwam ook langs. Het was vandaag zijn verjaardag. Wat gegeten en gedronken met elkaar. Toen ik vertelde dat ik lang geleden in Foz do Iguaçu was geweest, werd hij nogal emotioneel. Hij was er geboren en de eerste 8 jaar van zijn leven doorgebracht. Daarna was hij naar São Paulo vertrokken. Aardige kerel.
’s-Avonds met Ana (ook Braziliaans) gegeten op het plaza mayor. Zij moest echter om 8 uur naar de mis en zich dus een beetje haasten. Ik had geen haast en het bleef vrij lang warm in de avond en ik op het terras.
Krap voor 22.00 uur in de herberg. Het was een goede loopdag geweest, ondanks de relatief lange afstand.
Morgen Foncebadón, stijgend.

 

maandag 17 juni 2019, Astorga - Foncebadón
via Sta Catalina de Somoza – el Ganso – Rabanal del Camino
28 km – totaal 560 km

Rustig dagje te lopen. De bar waar ik eerder had ontbeten, vlakbij de herberg, was gesloten. Dus maar meteen op weg Astorga uit. Er komen meer ontbijtplaatsen in het plaatsje. Vrij snel iets gevonden. Achteraf was ik net op tijd. Toen ik mijn tostadas kreeg, kwam er net een grote groep Duitsers de bar in. Duidelijk hetzelfde ontbijtidee. Alleen duurde het nogal lang, voordat iedereen de ontbijtwensen had bedacht en opgegeven. Later in Rabanal del Camino en elders onderweg zag ik ze weer. Het bleek een groep Jacobsgangers (kerkelijk) te zijn uit Augsburg die met elkaar naar Santiago gingen. Zij hadden een eigen, gesponsorde, bagagebus bij zich, waarin de bagage werd vervoerd en die onderweg op de rustplaatsen voor verzorging zorgde. Een zeer gemêleerd gezelschap.
De eerste stop in Sta Catalina de Somoza na een uur of twee. Eerst maar uitgebreide koffie pauze. Dit keer niet bij de “Caminante”, maar aan de overzijde, wat meer in de zon.

De volgende stop in el Ganso bij de “cowboy”, een uurtje verder. Het landschap wordt afwisselender en de weg gaat geleidelijk aan omhoog. In el Ganso vroeg een Amerikaanse vrouw of ze een foto van me mocht nemen. Wat mij betreft, ik probeerde nog: één Euro ??, maar dat werkte niet.
De volgende rust in Rabanal del Camino. Aan het begin van het dorp la Senda/ el Tesin lunch. Het was nog zonnig, maar de wind stak al wel wat op. Het laatste stuk naar Foncebadón ging stevig omhoog. Het weer sloeg om, winderig, bedekte lucht. Eigenlijk gewoon fris/ koud. Of ik er nu echt last van had, ik weet het niet. In elk geval viel het lopen/ klimmen me een beetje zwaar.
De entrée weg in Foncebadón lijkt inmiddels wel een autoweg (beton/ breed). La Druïde is volledig verbouwd en vernieuwd. Mooie herberg met een goed restaurant en voorzieningen. Veel verbeterd sinds de laatste keer in 2016 dat ik er was.
Door het klamme, vochtige weer was mijn kleding ook behoorlijk nat en het leek niet echt goed te gaan drogen. Heb mezelf maar verwend door de gehele uitrusting door de wasmachine te laten behandelen. Alleen maar spoelen is op den duur ook niet alles.
Morgen zonsopkomst in Foncebadón. Ik twijfel eraan of ik wel zo vroeg wil opstaan. Ik zie wel.

 

dinsdag 18 juni 2019, Foncebadón - Ponferrada
via Manjarin – el Acebo - Molinaseca
31 km – totaal 591 km

Ik was eigenlijk vrij vroeg wakker en ben maar opgestaan om de zon ook nog op te zien komen. Dat is dus gelukt. Waarschijnlijk slaap je toch met het idee dat je wel vroeg op wilt staan. Na de zonsopkomst in Foncebadón behoorlijk vroeg op weg voor mijn doen. Het was nog wat fris, maar aanzienlijk beter dan de voorspellingen eerder aangaven.
Eerst nog een stukje omhoog en dan dalen naar Cruz de Ferro en Manjarin. Een schitterende bergachtige omgeving met weidse vergezichten. Na Manjarin (nog niets veranderd) weer omhoog, naar het hoogste punt voor vandaag. De paden zijn allemaal rotsig, met losse (lei)steen en zeer onregelmatig. Na een tijdje begint de lange afdaling/ klauterpartij naar el Acebo de San Miguel. Elke stap wordt met zorg neergezet, want het is zeer lastig lopen en behoorlijk steil. Het laatste stuk (el Acebo in) is meer dan gemiddeld steil omlaag.
Koffie en koek in el Acebo. Het was inmiddels vrijwel geheel bewolkt geworden en zeer dreigend en grijs. De temperatuur was nog wel goed.

Na ¾ uur pauze toch maar weer verder naar Riego de Ambrós. Het eerste stuk langs een weggetje en na Riego de Ambrós weer het bos in. Zelfde onregelmatige paden. Schitterend, maar wel goed oppassen.
Net vóór Molinaseca de eerste druppels. Rugzak maar ingepakt en de poncho te voorschijn gehaald. Na een tijdje licht gemiezer, leek het niet minder te worden. Voor de eerste keer dit jaar, met wat hulp van mede wandelaars, de poncho omgedaan.
Zoals heel dikwijls als ik de poncho heb omgedaan, zette de regen niet echt door.
In Molinaseca gegeten en gedronken en de poncho maar weer ingepakt.
Het was nog wel grijs en bedekt, maar de temperatuur bleef goed.
De laatste 8 – 9 km naar Ponferrada is vlak en goed te lopen; beetje saai, dat wel. Tevens is het laatste stuk behoorlijk frusterend. Je loopt n.l. vanaf Campo met een grote boog Ponferrada binnen. Je ziet de stad al die tijd aan de rechterkant liggen, zonder dat het dichterbij lijkt te komen. Laatste stuk de stad in gaat weer wat omhoog.
Onderdak gevonden in de albergue de Guiana, waar we eerder verbleven toen die pas was geopend in 2015. Nog steeds aan te bevelen.
Vervolgens het Castillo de los Templarios bezocht (eerste keer). Aardig maar het ging weer wat meer dan miezeren, dus niet zo aantrekkelijk.
Het stuk tussen Rabanal del Camino, Foncebadón, el Acebo en Molinaseca is wat mij betreft één van de mooiste trajecten op de Camino Francés, maar wel pittig.
Voor morgen gereserveerd in las Médulas, ofschoon ik nog niet definitief heb besloten voor de Camino de Invierno.