In 2022 zou ik een aantal losse eindjes aan elkaar breien van verschillende nog niet gelopen camino’s. Het ging toen om de Camino de Baztan (van Bayonne naar Pamplona), de Camino de San Salvador (van León naar Oviedo) en de Camino de Inglés (van Ferrol naar Santiago de Compostela). Als regel wat minder belopen trajecten met navenant wat minder mogelijkheden voor pelgrims overnachtingen.
Nadat ik destijds een aantal dagen onderweg was, verdwaald, veel regen, weinig medewandelaars, had ik geen zin meer en ben toen terug naar huis gegaan. Misschien was het toen wel de laatste keer dat ik onderweg naar Santiago was gegaan, was toen mijn gedachte.
Maar eerlijk gezegd, het blijft je bezig houden. Het onderweg zijn, andere mensen tegen komen, andere gewoonten, andere omgeving.
In het voorjaar van 2023 was ik er nog niet goed uit.
Weer van die stille tochten. Had ik daar wel zin in? Voor wie doe je het? Tenslotte voor jezelf.
Truus had het plan om de Camino del Norte te gaan lopen. Ik vond dat wel flink en pittig van en voor haar. Nadat ik die tocht in 2008 liep, heb ik er goede herinneringen aan over gehouden en had in eerste instantie geen behoefte om die tocht nogmaals te lopen.
Ik was wat aarzelend bij mijn keuze.
Op enig moment vroeg ik aan Truus: “Vind je het goed als ik met jou mee ga de noordroute lopen?”.
Wat precies de motivatie was voor mijn vraag is mij nog steeds niet geheel duidelijk.
Was het de zwaarte van de tocht? Was het misschien wel de laatste mogelijkheid om een tocht samen te lopen? Had ik toch wellicht niet zoveel zin om alleen te gaan? Ik weet het nog steeds niet.
Ik elk geval vond ze het goed en zei “ja” op mijn vraag (net zoals een tijdje eerder).
Hoe het ons is vergaan, kun je verderop lezen en zien.