dinsdag 5-6-212 = Sieteiglesias de Trabancos - Toro
33 km - totaal 754 km
Goed geslapen en na een zeer kort ontbijt ca 07.30 uur op pad. Paul was iets eerder vertrokken en Jorge en Pablo al om 6.15 - 6.30 uur.
Het eerste stuk gaat voorspoedig. Het landschap wordt wat afwisselender. Heuvelachtig met meer bomen. Het was koel en lekker loopweer. Voorspoedig in Castronuño. Barretje voor vervolg ontbijt. Hij had geen brood, maar de bakker was dichtbij. Cath nam er ook maar gebak bij.
Daarna verder. Het eerste deel van de routebeschrijving het dorp uit klopte aardig. Daarna hield het op. Na ongeveer ½-¾ uur kwamen we weer op hetzelfde punt uit. Stukje naar de weg teruggelopen en gevraagd hoe nu verder. Een aardige vrouw wilde ons wel weer op het spoor zetten (maar pas na ca 10 minuten, want ze wilde zich eerst omkleden); wel erg aardig. Zij bracht ons overigens naar de andere kant van het dorp naar de rio Duero. Dat was niet geheel onze route, maar we konden daar wel een prachtig pad langs de rivier volgen (Camino Levante). Na een tijdje boog het wat verder van de rivier af en kwamen we weer in de buurt van de weg. Bij een stuw in de rivier was het nog ca 5 km naar Villafranca. Een minimaal dorp waar we wat gegeten en gedronken hebben. Maar er ging geen bus naar Toro. Gebeld voor een taxi en die zou er over een uurtje kunnen zijn. Cath wachtte op de taxi en ging verder voor de resterende 15 km, zonder andere onderbrekingen onderweg naar Toro.
Het was een traject met lange, rechte stukken, zonder al te veel pijlen. De route liep voor een groot deel samen met de GR/ sentido del duero. Het was wel een zeer fraai en afwisselend landschap. Na verloop van tijd zie je Toro al boven op de berg liggen. Maar dan begint zo'n beetje het langste stuk. De afstandsaanduiding klopt niet echt lekker en voordat je bij Toro bent, ben je al enkele uren verder.
Het laatste stuk liep ik met Paul samen, die ik een stukje voor Toro achterop liep. Nadat we de Duero waren overgestoken, net vóór Toro, hadden we twee mogelijkheden. De spoorweg overklauteren en daarna steil omhoog langs de rotsen klimmen, of een paar km omlopen en dan via een weg het plaatsje binnen komen. We kozen voor de eerste optie. Het was leuk, maar ik voelde mijn knieën wel toen ik boven was.
Cath had al een kamer georganiseerd. Het Monasterio Sancto Spiritu was vol (met spirituele gasten?), maar dat lag toch een stuk buiten het centrum.
Cath wachtte ons op op het plaza mayor. Eerst maar wat gedronken en uitgerust. Op zich is Toro wel een aardig plaatsje. Veel kerken en conventen. Maar ook hier weer niet al te veel mensen en zeker geen toeristen.
De volgende dag is een vrij lange etappe (35 km) en we besluiten ons per taxi een stukje verderop samen af te laten zetten. Er gaan wel bussen in de richting, echter die lopen ver parallel (7-10 km) van onze weg af, en voor dit gedeelte heb ik geen aanvullende kaartjes. Je zult er ook wel komen, echter de kans op extra kms is dan wel erg groot zonder routekaartjes.